© Dieuwke Boersma, haar vader Anthoon Boersma en haar dochter Sippy van der Meer.
Sportvereniging Untspanning Troch Ynspanning (UTY) had ook een afdeling korfbal. De korfbalploeg speelde in competitieverband vanaf 1946 en werd dat jaar ook direct kampioen van hun afdeling. Dat was knap. Er werd in datzelfde jaar door de Friese Korfbalbond en de clubs uit Den Haag een sportuitwisseling op touw gezet. UTY wilde hier wel aan meedoen. Zo verbleef hier al een keer een club uit Den Haag en zelf was men al een lang paasweekend naar Den Haag geweest. Men speelde dan een paar wedstrijden tegen elkaar en ging met elkaar uit. De korfbalploeg uit Loosduinen wilde ook graag meedoen aan de uitwisseling en daarom was die ploeg hier in 1947 een week te gast. In de zomer van 1948 bracht UTY een tegenbezoek aan Loosduinen.
Hier is door de voorzitter van UTY, dhr. Siebe v.d. Ley, een prachtig verslag van geschreven, waar we u wat van willen vertellen.
Aflevering 23: UTY-afdeling korfbal
De reis werd gemaakt door 5 vrouwen en 13 mannen. Het was eerst moeilijk om vrouwen mee te krijgen: “der wienen froulju dy’t net sa botte wis wiene oft se mei koenen. In inkele sei fuort rounút dat se net meigie, fan oaren wie it in skoft twiveleftich. Inkelden mochten net fan thús en oaren mienden net dat de feint sa lang allinne fortroud wie. Doe hat it in skoftke twifeleftich west oft wy wol gean koene hwant hwat is in kuorbalploech sûnder froulju?”
Men zou het warm eten bij de gastheren krijgen en zelf voor de rest zorgen. Er werd dus van te voren vergaderd wie wat mee zou nemen betreffende potten en pannen, maar ook wat betreft boter, suiker, thee enz. Dit ging allemaal mee op de fiets, want dat was het vervoermiddel. Men zou met de nachtboot van Lemmer naar Amsterdam. Zo zette men op zaterdag 30 juli 1948, ’s avonds om half negen, de voet op de trapper naar Lemmer. Onderweg bij Follega nog een lekke band, maar die werd rap geplakt door Douwe Adema. Het was druk op de boot, men moest zoeken om een zitplaats: “de reis nei Amsterdam foel tige lang. Mar in inkelde dy’t it weage, tusken al de oaren op it hurde dek him del te jaan, foelen de eagen efkes ta. Wekker wiene se hastich doe’t der op it ein fan de reis buiswetter oerkaem en oer it dek spielde. In ploechje krûpte ticht by de pantry (keuken) en liet harren de brette hearringen en gleskes bier lekker smeitsje,mar oan alles komt in ein en ek oan dizze séreis. Healwei seizen stiene we mei de pakte fytsen op de “de Ruiterkade”.
Toen op weg naar Loosduinen. Hiet viel niet mee; het weer was niet al te best en men kreeg trek in eten en drinken: “gjin noad, Tsjeard Douma hie in primus by him, in oar thé en wy hiene allinne mar hwat wetter brek en in lij plakje, hwant it wie kâld dy moarns. De sinne liet ús yn de steek, de loft hong leech en it wie tige mistich by tiden. We draaiden it hiem fan in greate buorkerij op en fregen om théwetter, mar doe’t we Tsjeard fregen om de primus fortelde dy ús dat der gjin….petroalje yn siet. In winkel wie der net yn de omkriten, we founen it fan de boerinne, dy’t ek net botte freonlik like, hwat to folle frege om waerm wetter foar ús klear to meitsjen, dat neidat we út de fûstwei in stikje bôle opiten hiene, setten we it gat mar wer op de fyts.”
En toen maar weer fietsen, fietsen, fietsen, uren lang. Zo nu en dan even pauze en dan maar weer verder. Maar uiteindelijk: “we rûkten de stal. It waer knapte ek op en doe’t we einlings nei noch in ûre fytsen de tuorren fan Loosduinen yn sicht krigen, wie it moai simmerwaer. It wie yntusken tsjin ienen wurden en it wurd “rêst” lei elts op de lippen.”
De ploeg werd ondergebracht bij een boer, waar de jongens in de schuur in het stro sliepen en de meisjes in de paardenstal: “oan ien kant fan de skuorre wiene de stâllen dik yn it strie en dat wie it plak fan de hearen sei Freugdenhil (de namme fan de boer). Foar de froulju hie er “desneeds” wol in oar plak fortelde er, hy wist net alhiel hwat de “bidoeling” wie. Nou dat wist ús lieder wol en dus forhuzen de froulju nei de hynstestâl, dy’t in eintsje bûten de skuorre stie.”
Eerst maar even slaap inhalen, maar later moest er weer aangepakt worden: “hwant der moast noch fan alles komme foar de snein. Der moasten in 30 wite bôlen komme en de bakkerinne skrok der fan doe’t se dat boadskip hearde. Der waerd in list opmakke fan alles hwat der komme moast, de nedige bonnen waerden ynfannele en elts joech oan ús skathâlder syn kostjild fan dizze wike foarút, to witten fl. 20,–.”
De primus werd in stelling gebracht en van de boer kregen ze nog een petroleumstel in gebruik. ’s Avond kwam de korfbalploeg van Loosduinen kennismaken en toen kwam de stemming er goed in.
Daags daarop ging men voor het eerst warm eten bij de Loosduinse gastgezinnen: “mannich hert sloech in bytsje ûnrêstich, hoe soe dit komme? By frjemde minsken hawwe se ek faek hiel frjemde gebrûken dy’t men net wend is nou? En dan dy Hollânske tael en hwer moast men it oer hawwe? …..Mar sa njonkenlytsen kaem elts to plak en doe’t se werom kamen, wie it elts parten tafallen. Se hiene allegearre mear as sêd hawn en de measten hie it krekt sa lekker smakke as thús.”
Het eten en drinken was in die jaren wel wat anders dan vandaag de dag. Men had geen frisdrank en chips, maar liet het zich wel goed smaken. Men kocht bijvoorbeeld een haan van de boer, die door een paar van de groep “fakkundich klearmakke waerd”(vakkundig werd klaargemaakt) en waar men soep van kookte. Ook werd er vis gekocht en pudding gemaakt: “dy moarns hiene wer guods om fisk nei Scheveningen west en dus bistie it jounsmiel wer út bôle mei itjinge elts der sels op hawwe woe en brette fisk, meastal makreel en skol. En fierders hiene we eltse joun noch in pudding as in bleate k…, lykas Douwe, dy’t de earste holpen hie to meitsjen, fol greatskens fortelde.”
Maar er werd natuurlijk ook een paar keer gekorfbald tegen Loosduinen en als het weer wat slechter was, waren er uitstapjes naar Den Haag en Scheveningen. Bij mooi weer ging men met zijn allen naar het strand. Zo had men een mooie week met zijn allen en werden er veel contacten gelegd met de ploeg van Loosduinen: “dy jouns kamen we net allegearre tagelyk thús, hwant as sa’n Loosduins famke sa’n hiele joun oan je earm hongen hat en je njonken har nei hûs fytse mochten, dan koene je dochs net mei inkel “wol to rêsten” ôfskie nimme, nou?”
Al met al een prachtige week. Zaterdags weer terug op de fiets naar Amsterdam en daar weer op de boot naar Lemmer: ”Nei Lemmer stieken we yn de Jouwer noch efkes by Bijkersma oan om dêr de lêste mienskiplike fortarring to nimmen en doe gie it op “De Lege Wâlden” yn. Dêr stiene al in bulte minsken op ús to wachtsjen.”
Van der Ley besluit zijn verhaal met de woorden: “hjirmei hearde dizze wike wer ta it forline, mar it hat in wike west dy’t net follen fan ús forjitte sille en der sil ek wol nimmen wêze dy’t him net graech ris wer oerdwaen soe.”
En dat heeft men ook gedaan, want er volgen na deze eerste keer nog een paar van deze reizen in de volgende jaren.